Rozdział 58 .

Rano zerwałam się na równe nogi, spałam w ubraniu. Nialla nie było już w pokoju. Popatrzyłam na zegarek była już 10.45 . Nie mogłam uwierzyc, ze tak długo spałam. W sumie nie dziwiłam sie sobie, jego łóżko było takie wygooodne. Jedyne za co siebie nienawidziałam tego dnia, to za to, ze miało mnie nie byc o swicie, chciałam uniknąć rozmowy z Zaynem, wykrasć się z domu z samego rana a potem zamknąć się we własnym zaciszu domowym. Nie udało się, chociaż miałam namiastkę nadziei, że jeszcze się nie obudził. Pobiegłam do łazienki i obmyłam twarz wodą, nie miałam tu szczoteczki, ale w szafce znalazłam jakąś zapasową jeszcze nierozpakowaną, chwyciłam za nia i bez zastanowienia wyszczotkowałam nią swoja jamę ustną, po czym wzięłam grzebień blondyna i uczesałam włosy w kucyk. Poprawiłam swoje ubranie i usiadłam na łóżku rozmyslając co zrobić. Nagle do pokoju z rękami pełnymi nadgryzionych kapek wparował Nialler.
- O wstałaś już - powiedział z pełnymi ustami
- Tak tak, ale chyba troszke zaspałam.. zawsze tak zaznaczasz swoje kanapki ?
- Tak, zazwyczaj je nadgryzam , zeby nikt inny ich już nie zjadł. Ale uchowala się jeszcze jedna nie ugryziona, trzymaj. - powiedział i podał mi jedzenie, zaczęłam jeść
- Wszyscy już wstali? - zapytałam zdenerwowana
- Narazie ja jestem na nogach i Liam robi śniadanie, ukradłem mu.. troche kanapek.
- A Harry, Louis , Zayn? - zapytałam
- Są jeszcze w swoich pokojach ale dokładnie, o właśnie teraz idziemy na śniadanie. - powiedział
- Co ? Cooo? No nie.. - syknęłam
- Chodź, nie martw się, będzie dobrze.. pójdziesz ze mną, usiądziesz obok mnie przy naszym dużym stole. - powiedział, w pełni mu ufałam więc wyszlismy na korytarz, szłam z nim przodem, nagle wyszedł z pokoju Louis i szedł z nami korytarzem, skierowaliśmy się na schody i weszlismy do jadalni. Przy stole siedział Liam , Harry i Zayn. Poszłam za Niallerem i zajęłam miejsce to które było wolne - na przeciw Zayna, lekko zdenerwowana przywitałam się ze wszystkimi i życzyłam smacznego.
- Jak się spało? Bo ja fantazjowałem o Rose.. i nie mogłem zasnac - krzyknął Harreh
- NIE FANTAZJOWAŁEŚ O MNIE? - stwierdził Louis ze smutkiem - Cały czas mnie zdradzasz, to wkurzające - po tych słowach popatrzyłam prosto w oczy Zayna, wiedział co mam na myśli.  "Cały czas mnie zdradzasz" te słowa krążyły cały czas w mojej głowie. Zjadłam jajecznicę , co chwile cuzłam na sobie łapczywy wzrok Zayna, jego pełne bólu oczy zachęcające do rozmowy. Zawstydzona ciągłym jego obserwowaniem mnie konsumowałam kanapkę z salatą, pomidorem , cebulą i szczypiorkiem popijając to herbatą. Louis i Harry nadal konwersowali o mnie. Harry mówił jak to "spędził ze mną noc" i jak to o mnie fantazjował a Louis wkurzony jęczał żałośnie.
- Lezeliśmy razem sobie... - szepnął Harry
- THAT SHOULD BE ME.... - powiedział Louis
- Nie jedzcie łyzkami, bardzo prosze - szepnął Liam prosząco
- ZOSTAWCIE COŚ DLA MNIE - krzyknął Nialler
- Masz całą patelnię jajecznicy? - powiedział Zayn
Po sniadaniu pomogłam Liamowi posprzątac i umyć naczynia, na poczatku nei chciał żeby mu ktoś pomagał, ale potem się zgodził. Rozmawialiśmy o zespole, wypytywał mnie dlaczego byłam tak cicho na śniadaniu z Zaynem, powiedziałam mu, że się posprzeczaliśmy, nie chciałam wszystkich w to wciagać. Gdy skończyliśmy weszliśmy do salonu, wszyscy siedzieli wgapiajac się w telewizor prócz Zayna, miał głowę opuszczoną w dół i bawił się swoimi dłońmi. Z jego twarzy można było wyczytac ból, ale nie tylko z jego.. z mojej również.
- Ja już bedę lecieć. - powiedziałam z udawanym uśmiechem
- Ale spotkamy się wieczorem ? - przystąpił do mnie Harry
- Tsaaa.. jasne jasne, Harry jeszcze chyba nie wytrzeźwiałeś - powiedziałam i pogłaskałam go w lokowate włoski
- Ja.. ja też będe się zbierał - powiedział zamyślony Zayn nie patrząc na chłopaków tylko w podłogę
Nie czekałam na niego, chciałam uniknąć tej rozmowy, poszłam do korytarza wzięłam torebkę i pomachałam chłopakom, zobaczyłam jak Nialler puszcza mi oczko, po czym szybko wyszłam z domu.
CLICK
- Zaczekaj! - krzyknął Zayn wybiegajac za mną
- Nie. - powiedziałam idąc przed siebie
- Rose, stój! Nie idź, chce wyjaśnić. - powiedział
- A ja nie chcę słuchać.. - powiedziałam
- To jak mamy się pogodzić, jeśli ty nie chcesz mnie wogóle wysłuchać...
- Może ja po prostu nie chcę się z Toba godzić.. - powiedziałam i stanęłam na chodniku odwracając się do niego przodem
- Rose, to nie tak jak myślisz. Nie odpisałem na ten list, to co napisała to wszystko nieprawda, wcale mi nie było z nią dobrze. Rosalie.
- Te pocałunki, te noce.. - zaczęłam przypominać mu treść listu
- Przestań! - syknął
- Z nikim ci nie bedzie tak dobrze jak ze mną - kontynuowałam
- Przestań , przestań! - mówił, prosił, błagał
- Dobrze, przestanę. Ale mam jedno pytanie. - zblizyliśmy się do siebie - Czy zadzwoniłeś do niej? Czy rozmawiałeś z nia po tym liście? Widziałeś się z nią? - zapytałam, kiedy po chwili nie otrzymałam odpowiedzi wiedziałam, już wszystko wiedziałam, to było jak uderzenie młotem prosto w głowę, tak dosadne, ze nie potrzebowałam wiecej, miałam ochote usiąść w domu, rozwalić się z winem i czekoladowymi lodami, upić się i zapomnieć, żeby już nie pamiętac o tym wszystkim.
- Ah tak, czyli jednak.. wspaniale - powiedziałam przez łzy które nagromadziły się w moich oczach
- Rose.. Rose wybacz.. - powiedział
- Nie. Ja już nie potrafię wybaczać, nie potrafię ufac wiesz komu? Tobie. Juz nigdy nie będę miała do Ciebie takiego zaufania, właśnie straciłeś to. Myślę że powinniśmy się rozstać. - szepnęłam przez łzy
- Też tak uważam.. - powiedział wbijajac wzrok w chodnik
- To najlepsze rozwiązanie - powiedziałam i ruszyłam przed siebie, nie powstrzymywałam już łez, puściłam je wolno aby leciały jak wodospad po moich czerwonych policzkach od zdenerwowania. Czy bolało? Bolało cholernie, własnie rozstałam się z osobą z którą byłam kilkanaście miesięcy. To minęło, i już nie wróci. Jedyne co moze wrócić? Związek Zayna i Perrie.. szeptałam do siebie, po czym pobiegłam do domu chodnikiem

*oczami Zayn'a*
Stałem bezradny na chodniku, dopiero uświadomiłem sobie co się stało, do czego właśnie doszło. Utraciłem najbliższą mi osobę, moje oparcie i moją wiare we mnie. Odeszła.. To co miało trwać wiecznie, skończyło się właśnie w tej chwili. Przykucnąłem na chodniku chowajac twarz w dłoniach, delikatnie otarłem swoje łzy które spłynęły po moim bladym policzku, kapały na moje spodnie, usiadłem i czekałem. Czekałem i czekałem. Na co? Na kres mojego życia, nie miałem po co żyć, dawała mi tyle szans, pokazywała że wybacza, że jest, swoją radością udowadniała jak mnie kocha. Z nikim mi tak nie będzie, nawet z ta pieprzoną Perrie. Żałowałem, że miałem kiedykolwiek do czynienia z kimś takim. Na podwórko wybiegł Liam i Niall, chcieli wiedziec co się stało, widziali moje zaczerwienione oczy i klepali mnie po ramionach. Niall schylił głowę w dół i tkwił bez słowa.
- NIGDY O NIEJ KURWA NIE ZAPOMNIE. JESTEM PIEPRZONYM FRAJEREM KURWA MAĆ. - krzyczałem
Wkurzony wstałem i wszedłem do domu, trzasnąłem drzwimi tak że wystraszyłem stojącego przy nich Louisa i Harrego. Wbigłem do pokoju i rzuciłem się na łóżko. Chciałem umrzeć, o tak.. chciałem... ale sam od tak nie mogłem, trzeba było sobie pomóc. Ale jak nieudacznik mógł sobie dac rade jak ra zmu nie wyszło? Teraz trzeba sobie dac rade, musi sie udać.

_____________________________________________
Waaaasze długie komentarze mnie budują i napawaja do pisania! KOCHAM WAS x
Błagam tylko bez krotk ich komentarzy, one mnie irytują :( Ja sie spisze a tu taki krotki jedne komciak  :(